Od zorzy polarnej po ośnieżone szczyty gór, Skandynawia ma jedne z najbardziej zapierających dech w piersiach krajobrazów na świecie. Istnieje również kilka wspaniałych ras koni, które nazywają ten subregion domem.

Rasy koni powszechne w Skandynawii to kuc gotlandzki, koń północnoszwedzki, skandynawski kłusak zimnokrwisty, szwedzkie Ardeny, szwedzki ciepły, norweski fiord, Dole i Nordlandshest/Lyngshest.

Te wspaniałe rasy odgrywają ważną rolę w skandynawskiej kulturze i są znane ze swojej wytrzymałości i dobrego wyglądu.

Poniżej osiem ras koni norweskich i szwedzkich.

1. Gotland Bunye

Kuc gotlandzki to bardzo stara szwedzka rasa, uważana za potomka koni tarpana. Zwani również Ross, pochodzą z leśnego regionu wyspy Gotlandia.

Chociaż konie żyły na Gotlandii 4000 do 5000 lat temu, pierwsza oficjalna wzmianka o kucach gotlandzkich pochodzi z XIII wieku. Przez cały XIX wiek okoliczni rolnicy wykorzystywali kucyki do trakcji.

W połowie XIX wieku ich liczba zaczęła spadać i wiele koni sprzedano w całej Anglii, Niemczech i Belgii.

Liczebność dzikich stad zaczęła spadać z powodu wylesiania ich rodzimych lasów. Na początku XX wieku było tylko 150 kucyków gotlandzkich.

Rolnicy z Gerum i Lojst oraz Towarzystwo Rolnicze Gotlandii zebrali się, aby uratować rasę. Ogrodzili 200 akrów ziemi, po których konie mogły wędrować, a także przekazali kilka koni na farmę koni. Na wyspie wciąż żyje półdziki stado.

Obecnie w Szwecji, Danii, Finlandii i Stanach Zjednoczonych żyje około 9000 kucyków gotlandzkich. Rasa ma elegancką sylwetkę z wyrazistymi oczami, prostym profilem, muskularną szyją, krótkim grzbietem i mocnymi nogami.

Kucyki gotlandzkie mają średnio od 11,2 do 13 dłoni długości i występują w prawie każdym kolorze, chociaż najczęściej spotykane są gnidy i don. Doskonale sprawdzają się w ujeżdżeniu, organizowaniu imprez, prowadzeniu pojazdów, a dla dzieci są  przejażdżkami na kucykach  .

2. Koń północnoszwedzki

Koń północnoszwedzki to stosunkowo nowa rasa koni, która pochodzi z Dole. Chociaż rasa jest mniejszej postury, konie mają mocną budowę.

Rejestr koni rasy powstał w 1909 roku, wraz z rozwojem ligi północnoszwedzkiej w 1924 roku. W 1949 roku Country Horse Day zaczął rejestrować klacze i ogiery północnoszwedzkie.

Rasa składa się z dwóch typów: kłusa i konia pociągowego.

Konie północnoszwedzkie mają około 15 rąk, występują we wszystkich jednolitych kolorach i mają doskonałą wytrzymałość, wytrzymałość i trwałość. Mają głębokie klatki piersiowe, grube szyje, krótkie, mocne nogi i muskularne ciało. Jako rasa wszechstronna ma wiele zastosowań, w tym leśnictwo, prace rolnicze, jazdę konną i wyścigi pasów.

3. Skandynawski kłusak zimnokrwisty

Skandynawski kłusak zimnokrwisty składa się z dwóch książek, norweskiego kłusaka zimnokrwistego i szwedzkiego kłusaka zimnokrwistego.

To jest niesamowite   silne, ale szybkie konie są wynikiem lekkich i szybkich koni hodowanych z oryginalnymi zimnokrwistymi końmi hodowlanymi, takimi jak Dole lub North Swedish Horse.

Celem skandynawskiego kłusaka zimnokrwistych jest stworzenie konia szybkiego, silnego i gładkiego, a jednocześnie bardziej wyrafinowanego niż koń Dole i koń północnoszwedzki.

Skandynawski kłusak zimnokrwisty jest cięższy i silniejszy niż inne rasy kłusujące, takie jak Standardbred. Często mają grubszą sierść niż większość koni kłusujących, co pozwala im przetrwać ostre zimy.

Skandynawski kłusak zimnokrwisty jest popularnym wyborem do wyścigów konnych w całej Skandynawii. Mają około 15 wskazówek i są zwykle czarne lub czarne, chociaż mogą być również w innych kolorach. Te atletyczne konie mają zwarte, muskularne ciała, wyrzeźbione nogi i kwadratową głowę.

4. Szwedzkie Ardeny

Szwedzka rasa ardeńska powstała ze skrzyżowania koni ardeńskich sprowadzonych z Belgii i Francji z końmi północnej Szwecji. Rasa powstała w XIX wieku w celu zaspokojenia potrzeb rolniczych rolników.

W 1872 roku hrabia CG Wrangel zaczął importować i hodować konie ardeńskie z lokalnymi rasami północnoszwedzkimi. Krzyżując Andrenny z końmi północnoszwedzkimi, byli w stanie poprawić swój rozmiar, zachowując jednocześnie tolerancję na chłodniejszy klimat. Księga genealogiczna rasy powstała w 1901 roku.

Szwedzkie konie ardeńskie są popularnym wyborem do prac rolniczych, pozyskiwania drewna i jazdy w całej Szwecji. Mają przeciętną długość od 15,2 do 16 rąk i często są koloru czarnego, kasztanowego lub kasztanowego.

Szwedzkie konie ardeńskie mają długie nogi i pióra na nogach, z muskularną budową, krótką i grubą szyją oraz głęboką klatką piersiową.

5. Szwedzki gorącokrwisty

Wysportowane i pełne wdzięku, od wieków hodowane są do jazdy na ciepłych szwedzkich koniach. Aby ulepszyć oryginalne szwedzkie konie, w XVI wieku sprowadzono konie hiszpańskie i fryzyjskie.

W XIX i XX wieku krew arabską, hanowerską, pełnej krwi angielskiej i trakkeńską wprowadzono do szwedzkich stad używanych przez wojsko.

W 1874 r. rząd rozpoczął system egzaminacyjny w celu ujednolicenia różnych ras. Doprowadziło to do rozwoju szwedzkiej rasy gorącokrwistej.

Szwedzkie Towarzystwo Gorącej Krwi (ASHV) zostało założone w 1928 roku i dominuje w programie hodowlanym od lat 70., kiedy wojsko przestało używać koni. Doskonałą jako konie sportowe i rywalizowały na najwyższych poziomach, w tym na Igrzyskach Olimpijskich.

Szwedzkie ciepłokrwiste mają około 16-17 rąk i są najczęściej kasztanowe lub gniada, chociaż mogą być również w innych kolorach. Są to konie atletyczne o wdzięcznej szyi, mocnych nogach i dobrze umięśnionym ciele. Szwedzi ciepłokrwiści przodują w ujeżdżeniu, skokach i zawodach.

6. Norweski fiord

Norweski fiord lub fiord to jedna z najstarszych i najczystszych ras koni na świecie, której historia sięga 4000 lat. Stada przemierzały norweskie fiordy po ostatniej epoce lodowcowej i były selektywnie hodowane przez 2000 lat.

Fiordy są łatwo rozpoznawalne dzięki charakterystycznemu wyglądowi, przy czym 90% koni jest brązowych z prymitywnymi znaczeniami. Pozostałe 10% to czerwone, szare, białe, oles lub żółte donory.

Ich grzebienie są ciemne w środku i białe na zewnątrz. Aby to pokazać, ich grzywy są jak świerszcze, z białymi bokami przyciętymi krócej niż czarny środek.

Pod koniec XIX wieku do rasy wprowadzono krew Dole. Jednak eksperyment zakończył się niepowodzeniem i cała krew Dole’a została wymazana z rasy. Dziś jest to jedna z najpopularniejszych ras w Norwegii i występuje również na całym świecie.

Cieśniny wyróżniają się elegancką głową, czubatą szyją, muskularnym ciałem i mocnymi nogami. Zwykle mają od 13,2 do 14,2 rozdania i są znani ze swoich spokojnych i przyjaznych osobowości. Fiordy to rasa wszechstronna, doskonała w ujeżdżeniu, jeździe w terenie, skokach, westernowej zabawie i jeździe.

7. Ulga

Dole, znane również jako Dølehest, Dole Trotter i Dole Gudbrandsdal, pochodzi z doliny Gudbrandsdal we wschodniej Norwegii. Chociaż rasa ma setki lat wstecz, zorganizowana hodowla rozpoczęła się w połowie XIX wieku.

Pierwsza książka genealogia została utworzona w 1941 roku i stowarzyszenie zostało założone w 1947 roku rasa podzielonego na dwie klasy,  ciężki typu  The   typu Dole Gudbrandsdal i zapalniczkę typu, Dole Trotter. Lżejszy typ został skrzyżowany z końmi pełnej krwi angielskiej, arabskimi, canterami i łańcuchami krwi, aby stworzyć Dole Trotter.

Podczas gdy Dole Trotters stały się popularnymi końmi w użyciu, Dole Gudbrandsdals cieszyły się dużym zainteresowaniem podczas II wojny światowej ze względu na ich bezwzględną naturę.

W 1967 r. utworzono National Dølehorse Society, aby promować cięższy typ poboru, podczas gdy księga genealogiczna Dole Trotter pozostaje odrębna. Jednak w miarę wzrostu krzyżowania między tymi dwoma gatunkami różnica między nimi stawała się mniej widoczna.

Konie Dole mają prostą głowę, muskularną szyję, głęboką klatkę piersiową, mocne ciało i mocne tylne kończyny. Zwykle mają od 14,1 do 16 rąk, są w wielu kolorach i często mają upierzenie na nogach.

Konie  Dole mają wiele zastosowań, w tym pakowanie, prace rolnicze, wyścigi pasów, jazdę konną i prowadzenie pojazdu.

8. Nordlandschist / Lingschist

Nordlandshest / Lyngshest lub Lygen to  mała rasa koni  z Norwegii. Eksperci niewiele wiedzą o ich pochodzeniu, ale pierwsza dokumentacja rasy pochodzi z 1898 roku w Lyngseidet.

Hodowla regulowana rozpoczęła się w latach 30. XX wieku, jednak II wojna światowa spowodowała drastyczny spadek liczebności rasy. Rasa była zagrożona wyginięciem do lat 60., ale jej liczebność powraca do dziś dzięki oddanym hodowcom.

W 1968 r. miejscowi hodowcy nazwali konia Nordlandshest. Jednak ta nazwa niepokoiła hodowców Lyngen, którzy określali konie jako Lyngshest.

Jako kompromis w sporze, zarówno Nordlandshest, jak i Lyngshest stały się oficjalnymi nazwami rasy.

Konie Nordlandshest/Lyngshest mają średnią długość od 12,3 do 13,3 dłoni i występują w różnych kolorach, w tym kasztanowym, gniadym, czarnym, palomino, zamszowym i szarym. Mają mocną, ale lekką budowę i czasami mają lekkie upierzenie na nogach. Ich chęć do nauki i niefrasobliwość sprawiają, że są idealne do jazdy, jazdy i pracy.